คนสวนดีใจจนหน้าบาน เมื่อเห็นกุหลาบเต่งตูมอยู่บนต้น
เธอจะต้องเป็นกุหลาบที่สวยแน่ๆ
จ้ะ...คนสวน ฉันจะเป็นกุหลาบที่สวย แต่ความสวยของฉัน เกิดจากความรักของท่าน
จริงหรือ
จริงสิ...ต่อให้ชาติพันธุ์ของฉันงดงามเท่าใด ก็หาสวยงามได้ไม่ หากปราศจาก...ความรัก
ใช่...ความรักสวยงามเสมอ คนสวนว่า
และความรักที่ผลักดันให้ใครสักคนรู้จักฟูมฟัก จึงจะเป็นความรักที่ให้ดอกผลที่สวยงามยิ่ง ทั้งคู่หัวเราะอย่างเป็นสุข
สาวน้อยดีใจจนหน้าบาน เมื่อชายคนรักยื่นดอกกุหลาบช่อใหญ่ให้
เป็นกุหลาบที่สวยมากๆ เธอว่า
เป็นดอกกุหลาบจากความรักของผม
จริงหรือคะ...ต้องแพงมากแน่ๆ ที่จริงไม่จำเป็นต้องลงทุนขนาดนี้ก็ได้ สิ้นเปลืองเปล่าๆ
เพื่อความรักของเรา เพื่อให้คุณแน่ใจในรักของเรา
ฉันแน่ใจในค่าของความรัก และหากคุณแน่ใจในรักนั้น มันก็สูงค่ามาก
กุหลาบจึงกระซิบกับคู่หนุ่มสาวอย่างแผ่วเบาว่า ฉันคงเป็นดอกไม้ไร้ค่า ถ้าเธอทั้งสองไม่รู้จักความรัก ความรักมากค่าและมีราคาเพราะคนสองคน!!
หนุ่มสาวสองคนจึงยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น
เด็กหญิงเอ่ยถามคนสวนด้วยความสงสัยว่า
ทำไมกุหลาบดอกเดิมถึงโรยไป และมีดอกใหม่มาแทนที่เล่าคะ
คนสวนยิ้มน้อยๆ ถามเด็กหญิงด้วยความเอ็นดูว่า เมื่อเสื้อผ้าหนูเก่า คุณแม่ทำอย่างไรกับชุดๆ นั้นเล่าจ๊ะ
คุณแม่ก็เปลี่ยนใหม่ให้หนู และมอบชุดนั้นให้แก่น้องของหนู หรือเด็กคนอื่นๆ ต่อไป
ใช่แล้วจ๊ะ กุหลาบก็เช่นกัน เมื่อดอกเก่าพลันร่วงโรย ดอกใหม่ก็เบ่งบานแทนที่ กุหลาบรักโลกใบนี้เหมือนแม่รักหนู กุหลาบอยากให้โลกสดสวย จึงเปลี่ยนดอกใหม่ๆ ให้แก่โลก ส่วนดอกเก่าๆ ก็ผลัดกลีบสู่ดิน กลายเป็นปุ๋ยบำรุงดิน และดินก็บำรุงต้นของกุหลาบอีกที หนูจึงควรยินดีกับชุดใหม่ๆ และรักในชุดเก่าๆ ที่จะได้ส่งทอดต่อๆ กันไปด้วยความรักนะจ๊ะ เด็กน้อยผลิยิ้มทันใด ทั้งในดวงตาและดวงหน้า เธอหยิบกลีบกุหลาบที่ร่วงอยู่โคนต้นขึ้นมาด้วยความรัก
หญิงสาวเพ่งมองกุหลาบในแจกัน...
ผิดไหมที่คนตัดเธอมาปักไว้ที่นี่ แทนที่จะได้สวยงามอยู่กับสวน เธอถาม
อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน ฉันมีเวลาอันจำกัด กุหลาบตอบ
แต่เวลาอันจำกัดนั้น เธอจำเป็นต้องถูกตัดฟันมาประดับในห้องนี้หรือ
มันมีสูตรตายตัวเสียที่ไหน ว่าอะไรคือความจำเป็นหรือไม่จำเป็นของชีวิต อะไรที่เราต้องการ เราก็เรียกมันว่าความจำเป็นอย่างนั้นหรือ อะไรที่เราไม่ต้องการ เราก็เรียกมันว่าความไม่จำเป็นอย่างนั้นหรือ โลกจะเป็นเช่นที่ทุกคนต้องการได้อย่างไร โลกอยู่ได้เพราะทุกสิ่งล้วนพึ่งพิงอิงอาศัยต่อกัน การให้และรับนั้น จึงสำคัญเท่าเทียม และคือความจำเป็น กุหลาบดีใจที่ได้ให้ความงามความสดชื่นในทุกๆ ที่ และสิ่งนี้ จำเป็น แก่ใจของเธอ.
ชายหนุ่มส่งบทกวีให้หญิงสาว...
The red rose whispers of passion,
And the white rose breathes of love;
O, the red rose is a falcon,
And the white rose is a dove.
But I send you a cream-white rosebud
With a flush on its petal tips;
For the love that is purest and sweetest
Has a kiss of desire on the tips.
กุหลาบแดงกระซิบเสียงแห่งกิเลส
และกุหลาบขาวผ่อนลมหายใจแห่งความรัก
โอ...กุหลาบสีแดงคือเหยี่ยว
และกุหลาบสีขาวคือพิราบ
แต่ฉันขอส่งกุหลาบตูมสีขาวให้เธอ
พร้อมด้วยรอยแดงเรื่อตรงปลายกลีบ
เพราะความรักที่บริสุทธิ์และหวานซึ้งที่สุด
ย่อมมีรอยจุมพิตของความปรารถนาอยู่บนริมฝีปาก
หญิงสาวอ่านบทกวี แล้วมีสีแดงเรื่อระบายบนแก้มขาว...
กุหลาบบอกกับคนสวนว่า อย่าได้ถอนหญ้าที่ห่มคลุมต้นฉันอยู่เลย
คนสวนรับคำอย่างงงๆ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดกุหลาบจึงเกิดเมตตาเจ้าวัชพืช
คืนหนึ่ง...พายุฝนซัดกระหน่ำ ฝนตกหนักตลอดทั้งคืน
รุ่งเช้า...คนสวนสลดหดหู่
ดอกไม้ทุกต้นที่เขาถอนหญ้าพรวนดินให้เมื่อวาน หมอบฟุบอยู่กับพื้น กลีบดอกพรูพร่างกระจัดกระจายอยู่บนพื้นดินแฉะ กุหลาบต้นเดียวเท่านั้นที่ยังชูดอกงาม พงหญ้าที่ห่มคลุมมัน ฟุบอยู่กับดิน บางครั้งสิ่งที่เราคิดว่าน่าเกลียดน่าชัง หาความงามมิได้ ก็มีความหมายและความงามในแบบของมัน
หญิงสาวกำก้านกุหลาบมั่นไว้ในมือ...
หยาดน้ำตาหล่นพราวอาบสองพวงแก้ม
แววตาของเธอสับสนและชอกช้ำ
อีกมือหนึ่งของเธอบรรจงปลิดกลีบกุหลาบทีละกลีบ...ทีละกลีบ
รัก-ไม่รัก-รัก-ไม่รัก-รัก-ไม่รัก-รัก-ไม่รัก-รัก-ไม่รัก.....
กุหลาบทอดถอนใจ เอ่ยถามกับใจของหญิงสาวว่า
เธอรู้ไหม ฉันมีกลีบดอกที่จำกัด
จะสำคัญอะไร ฉันต้องการคำทำนายของเธอเพื่อตัดสินใจเท่านั้น
สำคัญสิ กุหลาบว่า ฉันมีจำนวนกลีบดอกที่จำกัด ไม่อาจทำนายความรักของเธอได้หรอก ต่อให้กลีบสุดท้ายของฉันบอกว่ารัก หากใจเธอทั้งสองคนมิได้ลงเอยด้วยรักเหมือนกันทั้งคู่ ความรักของเธอก็คงเป็นไปไม่ได้ ...ฉันมีกลีบดอกในจำนวนจำกัด หากแต่ความรักนั้นมิได้มีขีดจำกัด เธอจะรักกันมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ เช่นนั้นแล้ว เธอควรนับความมากน้อยของรักในใจ มากกว่ากลีบกุหลาบอย่างฉัน
คนสวนเอ่ยถามดอกกุหลาบว่า เธอน้อยใจหรือไม่ ที่ใครต่อใครหันไปสนใจดอกมะลิในเดือนนี้ เพราะมะลิเป็นดอกไม้ของวันแม่
กุหลาบตอบว่า ฉันจะต้องน้อยใจไปไยเล่า
ไม่น้อยใจหรือ ก็ในเมื่อเธอเป็นสัญลักษณ์ของความรัก คนสวนย้อนถาม
กุหลาบเอ่ยว่า คนสวนจ๋า ความรักที่แท้ก็คือความรัก มิอาจมีสัญลักษณ์ มิอาจทำเครื่องหมายใดๆ ลงไป มิอาจใช้อะไรยืนยันได้ นอกจาก...รัก
...มะลิจะบอกกับแม่ทุกคนได้อย่างไร ว่าลูกของเธอรักเธอจริงแท้แค่ไหน หากร้อยวันพันปีเธอมิเคยได้เห็นหน้าลูกๆ เหล่านี้ เพียงกลับมาหากันปีละครั้ง พร้อมดอกมะลิ นี่น่ะหรือคือความรัก
คนสวนพยักหน้าหงึกหงัก ก็จริงของเธอ
ความรักเกิดขึ้นจากใจ อยู่ในจิตวิญญาณ รักต้องสื่อสารกันด้วยรัก และสื่อสารถึงกันได้ตลอดเวลา ไม่ต้องรอคอยเดือนสิงหาฯ ไม่ต้องอาศัยไหว้หวานกุหลาบอย่างฉันหรือมะลิ รักเป็นเรื่องของสามีกับภรรยา เป็นเรื่องของมิตรกับมิตร เป็นเรื่องของแม่กับลูก พ่อกับแม่ พ่อกับลูก หรือมนุษย์ต่อมนุษย์ด้วยกัน
...รักสำคัญที่ใจ...มิใช่ดอกไม้แห่งความรัก
นั่นเป็นวันที่คนสวนปีติที่สุด...
ขณะคนสวนกำลังนอนเล่นอยู่บนพรมหญ้า สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นยอดกุหลาบอ่อนๆ ผลิใบเป็นสีแดงระเรื่อ โดยมีใบแก่คอยคุ้มแดดคุ้มฝนให้
กุหลาบดอกใหญ่บานเชิญชวนหมู่แมลงมาดมดอม
กุหลาบตูมเต่งซ่อนอยู่หลังกุหลาบดอกบาน
ใกล้ๆ กัน...กุหลาบดอกก่อนโรยราแล้ว
กุหลาบคือชีวิตเล็กๆ ที่สอนสิ่งซึ่งยิ่งใหญ่ให้คนสวน
เขาเหลือบไปมองลูกน้อยของเขาที่กำลังถอนหญ้าอยู่ในแปลงดอกไม้ใกล้ๆ
คนคนหนึ่ง...เกิดขึ้น...เติบโต...แก่ชรา แล้ววันหนึ่งก็ตายจากไป
เด็กคนหนึ่ง...เติบโตตาม...เรียนรู้ และขยับขึ้นมาทำหน้าที่แทนที่
กุหลาบ...บานแล้วก็โรย
ตูมแล้วก็บาน...
ดอกหนึ่งกำลังจะโรย
ดอกหนึ่งกำลังจะบาน
นี่แหละความงดงามของชีวิต นี่แหละความงดงามของ...วันเวลา
กุหลาบถามคนสวนว่า คนสวนจ๋า ถ้าระยะนี้ฉันไม่มีดอกเลย คนสวนจะยังคงรักฉันเหมือนเดิมไหม
คนสวนตอบว่า จะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ฉันยังจำความงดงามของเธอได้เสมอ แม้วันนี้เธอไม่มีดอกบาน
ความรัก...แย้มบานอยู่ในหัวใจ
และจะงดงามอยู่เสมอ ณ ที่นั้น
หญิงสาววางกุหลาบช่อใหญ่ทิ้งไว้ ผละไปสนใจสิ่งอื่น...
ชายหนุ่มคนหนึ่งเพิ่งส่งกุหลาบมาให้เธอ เพื่องอนง้อขอคืนดี...
วูบหนึ่ง...เธอดีใจเหลือหลายในชัยชนะแห่งการต่อรอง หลังจากนั้นไม่นาน ชัยชนะที่ว่า...กลับไม่หลงเหลือความหมายใดๆ
แล้วกุหลาบรู้สึกอย่างไรเล่า ที่ถูกทอดทิ้งเหมือนไร้ค่าเช่นนั้น คนสวนเอ่ยถาม หลังฟังเรื่องเล่าของดอกกุหลาบ
เปล่าเลย...คนสวนที่รัก ฉันมิได้ถูกทอดทิ้ง ความรักและการงอนง้อของชายหนุ่มคนนั้นต่างหากที่ถูกทอดทิ้ง
คนสวนยิ้มน้อยๆ ในดวงตา ฟังกุหลาบกล่าวในที่สุดว่า ส่วนกุหลาบช่อนั้น มีหญิงชราคนหนึ่งเก็บไปจากเก้าอี้ที่หญิงสาวลืมไว้ วันรุ่งขึ้น...มันอยู่ในแจกันหัวเตียงของชายชราที่นอนป่วย เธอเปิดประตูเข้าไปปลุกเขา เช็ดตัวและป้อนข้าวให้ ก่อนที่ทั้งคู่จะส่งยิ้มให้กุหลาบในแจกัน...ด้วยความรัก
วันเดือนปีหมุนวนเปลี่ยนแปลง...
แต่ความรักของฉันไม่เคยเปลี่ยน
ฉันส่งกุหลาบให้เธอด้วยความรัก
มีความรักซ่อนอยู่ราวเกสรของกุหลาบเหล่านี้
ฉันหวังให้เธอมองเห็น...กุหลาบของฉัน, และความรักของฉัน
มันอยู่ในดอกเดียวกัน!!
